Glacier National Park

Dag 1: glacier national park: Two medice

26 juni 2015 | We rijden verder van Helena naar East Glacier National Park. Daar verblijven in dancing bears inn, toch wel even noemenswaardig want deze mensen waren super vriendelijk. We waren wat vroeg (13u) maar we gingen toch vragen of onze kamer klaar was en dat was ook zo. Je kon daar verschillende drankjes gratis mee nemen en stonden ook open voor een babbel. Je voelde meteen dat het geen hotel was van een grote keten, maar een echte familiezaak was. John, een van de uitbaters, kwam ons nogmaals persoonlijk verwelkomen. Hij geef je wat tip om wilde dieren te spotten en geef je zelf wat boeken over wandelingen en een kaart. Erg handig! Glacier national park was bekend voor zijn glaciers. Maar ondertussen blijven er nog maar 1/3 van over. Tegen 2030 zou er niets meer van over blijven. Haasten is hier dus de boodschap! Ik stel voor dat ze in 2030 dit park hernoemen. Je zou denken dat bergen en gletsjers de temperaturen zouden doen dalen, maar niets is minder waar. Het is nog steeds veel te warm. Na ons te hebben gesetteld rijden we door naar Two Medice. Eens aangekomen kiezen we voor een kleine wandeling naar Aster park overlook.

Deze wandeling begint aan een mooie lake en neemt je tot aan de top van een bergje waar je een prachtig zicht krijgt op de vallei. Je krijgt eerst nog een aantal waarschuwingen over beren. De wandeling bevindt zich in bear territorium. Je krijgt wat aanwijzingen en ook een kleine gebruiksaanwijzing van bearspray. Beren hebben we niet gezien, maar ik zou je wel iets tegen de muggen aanraden. Onderweg zien we mooie bloementjes en eekhoorns die poseren en zelfs een badend eland. Je weet ook wanneer je aan het einde van de wandeling komt want er stond een bordje die het einde aangaf.

Dag 2: Many Glacier – Iceberg Lake Trail

27 juni 2015 | Vandaag staat een wandeling aan Many Glacier op de planning, het meer noordelijke gedeelte van deze kant van het park. We zitten niet ver van de grens van Canada. Langs de Canadese kant ligt ook een park, het Waterton NP. Samen vormen de twee parken het Waterton-Glacier International Peace Park.

Ter hoogte van Saint Mary zagen we plots een grizzly beer in de berm, vlak achter ons stak hij de straat over en vluchtte de bosjes in. Alles ging zo snel dat we geen foto hebben. Wel erg spijtig voor onze wilde dieren collectie. Maar heb je nu eens een grizzly bear bekeken? Zo schattig is hij niet. Het is niet zoals de zwarte beer.

Aangekomen in Many Glacier was het al middag, dus aten we eerst nog even een pizza aan Swiftcurrent Motor Inn voor we de wandeling begonnen. De wandeling die we vandaag zouden doen was de Iceberg Lake Trail, een pad met als einddoel Iceberg Lake, een meer dat afgeschermd ligt van de zon waardoor er ook in de zomer nog ijsbergen op drijven.

Vandaag waren we wel gewapend met bear spray, die we geleend hadden van het hotel. Achteraf gezien bleek het niet zo nodig want de wandeling die wij voorzien hadden, was best druk en buiten wat eekhoorns was er niet veel wild te zien.

De wandeling was de moeite waard maar het was net zoals de voorbije dagen erg warm! Er waren lange stukken zonder schaduw, goed insmeren was dus de boodschap. Het Iceberg Lake gaf wel een beetje verkoeling en werd door velen gebruikt om hun drank weer wat af te koelen. Eentje ging zelfs een duik nemen in het water, maar daar had hij toch snel weer spijt van.

Dag 3: Going to the sun road

28 juni 2015 | Vandaag rijden we verder naar Spokane met een tussenstop in Coeur d’Alene. Hiervoor nemen we de bekenste route in Glacier: de going to the sun road. Het is een smalle en steile weg waar grote voertuigen niet zijn toegestaan (dus geen mobilhomes enzoverder,…). Het is ook meteen het hoogtepunt van dit park. Deze weg is een groot deel van het jaar overdekt met sneeuw en je bent dus beter om je op voorhand goed te informeren. Meestal gaat de weg eind juni open en sluiten ze de weg eind oktober. Het is een hele karwei om de weg sneeuwvrij te maken, vooral logan pass is een cruciale keerpunt. Het is het meest onbereikbaar punt van de weg. En de beelden die het oplevert bij het ontruimen van deze weg zijn vooral gekkenwerk. Tijdens de zomer wanneer de weg sneeuwvrij is gemaakt, vormen er kleine watervallen langs heel de route door het wegsmelten van de sneeuw op de bergtoppen.

Ondanks de drukte hebben we toch nog wat dieren gezien vandaag. Aan het visitor center bij logan pass stonden bighorn sheep en even verderop kwamen we nog een kleine beer tegen op de weg. Deze leek zich niet teveel aan te trekken van al de auto’s en verdween even later weer tussen de bomen. Enige nadeel aan deze weg is dat er weinig turnouts zijn waar je even rustig een foto kan nemen en de paar die er waren, waren afgesloten voor werken.

Coeur D’Alene

Aangekomen in Coeur d’Alene was het bijzonder druk. Er was duidelijk iets aan de hand. In onze originele planning zouden we hier overnachten. Blijkbaar is dit stadje bekend uit Amerikaanse boeken. Maar helaas waren alle hotels 6 maanden op voorhand volgeboekt. Eens daar begrepen we waarom. We kwamen aan rond de middag en toen al kwamen de eerste Ironman aan. Een Ironman is iemand die na 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21,1 km hardlopen nog altijd genoeg energie heeft om de finish te halen (goed zot dus). Het werkt als volgt: je moet je eigenlijk kwalificeren in de “gewone” Ironman om daarna de ultime Ironman wedstrijd in Kailua op Hawaï te mogen meedoen. De Ironman In Coeur d’Alene was wel bij 40°C. Je kan dus beter opteren om ergens tegen de grens van Canada te zwemen, fiesten, lopen.